Konsert in Durbanville.
Hierdie week is weer Durbanville Voorbereidingskool se jaarlikse konsert. Een van die hoogtepunte op hul en ons sosiale kalender. En watter hoogtepunt is dit nie!
Little Mermaid is die storie wat hierdie jaar opgevoer word. Ek moet nou bieg, hierdie is een van die Walt Disneys wat ongesiens by my verbygeglip. Ek het dus nie die voordeel van vooraf kennis van die storie gehad nie. Plaas ek IMDB vooraf geraadpleeg het.
Ons kry ons sit redelik naby aan voor. Die décor wat buite die gordyn waarneembaar is, is klaar indrukwekkend.
“Jy’s onder die water,” lig my vrou my in terwyl sy na die décor wys.
“Ek kan voel ja – duidelik die Middeterreense see, eerder as die Atlantiese oseaan,” reken ek, gegewe die temperatuur. Dis nogals half snoesig so met die stoele redelik naby aan mekaar gepak. Teen die tyd wat die gordyne oopgaan het ‘n mamma in die ry voor ons al ‘n geveg gestop tussen haar twee vierjariges en tussen hulle plaasgeneem net om ‘n herhaling daarvan te voorkom.
Dan roffel die tromme, die ligte word gedemp, en die konsert begin met ‘n ontploffing op jou sintuie! Die klank en die massa deelnemers met hul fluerescent kostuums op die verhoog wat die onderwater toneel uitbeeld is fassinerend.
Alles verloop natuurlik nie altyd volgens plan met so ‘n konsert nie. Sommer met die openingstoneel sien ek hier gaan ‘n fout kom. Die mannetjie wat Grimsby speel voel ooglopend nie lekker nie. Klou sy maag vas. Gelukkig is daar mos ‘n elektroniese klankbaan, so die karakters hoef net saam te mimiek. Wat natuurlik maak dat Grimsby darem kan funksioneer. Dan oorweldig Grimsby se naarheid hom en hy storm sommer daar na die verhoog se voorkant toe. Met die elektroniese byklanke besef ek gelukkig betyds dis eintlik deel van die play. Grimsby is veronderstél om seesiek te wees.
Ooglopend word niemand in die skool oorgesien vir ‘n rol nie. ‘n Hele span nonne storm op die verhoog op.
“Dis seevoëls, nie pikkewyne nie,” fluister my vrou in my oor. Ek het dit geweet, natuurlik.
Later is daar groot vrolikheid in koning Triton se onderwater koninkryk. Ek is nie mooi seker wat almal is nie, maar ‘n crowd met sulke bossiekoppe maak hulle verskyning. My vrou reken hulle is eals. Seeslange? Ek twyfel. Maar hierdie was die onbedoelde hoogtepunt van die aand vir my:
In die tweede ry van voor af is daar twee mannetjies met sulke stoutgatgesiggies. Hulle kan ‘n tweeling wees. Ek weet nie of hulle by die script gehou het nie. My raai is dat hulle met hulle eie konsert besig was. Hulle dans, trek vir mekaar gesigte, wys zap signs (darem nou nie van daai soort wat jy suksesvol met een vinger kan doen nie) en geniet hulle absoluut gate uit. Báie snaaks.
Ek bly verstom dat kinders van hierdie ouderdom só kan toneelspeel. Scuttle, die hoof seemeeu, Sebastian, die rooi kreef wat later moet double up as Mermaid se lyfwag, wie se lyftaal dikwels meer moet sê as wat van die ander akteurs met hul woorde uitdruk. Wel, ok, nie heeltemal hulle eie woorde nie, maar close.
Flounder, die klein tropiese vissie, doen by uitstek haar rol gestand deur oortuigende gesigsuitdrukkings. Veral wanneer Ariel verlief raak, en Sebastian die krap erg kratervol is vir dié verwikkeling. [Ek sien daar heers ‘n debat op Google oor watse tipe vissie Flounder is. Ek was nie naastenby die eerste een wie dit ge-Google het nie.]
Die tegnologie wat gebruik word is fenomenaal. Dis lasers en ligte en musiek, blitse, ‘n storm op see, die werke. Tussen scenes glip twee onderwysers gou in die agtergrond op die verhoog en maak die geverfde agtergrond soos groot blaaiborde oop om ‘n nuwe toneelagtergrond te skep.
Die kindertjies wat in die stuk speel is natuurlik nog grootliks hulle eerlike self. Sommiges se ogies blink van genot. Sommige lyk oorweldig. Ander is ‘n toonbleeld van ernstige konsentrasie. Sommiges staar na ‘n denkbeeldige punt agter in die saal terwyl hulle hard konsentreer om hulle passies te doen. Party van hulle kry dit glad nie reg nie. Of dalk was daai dogtertjie veronderstel om telkens in die teenoorgestelde rigting as die ander te dans, wie weet.
Toneel 11 van 14, sê die program, is “Soen die meisie!” So jy weet nou die storie moet nou hier tot ‘n punt gedryf word, want dis die laaste dag, en as die prins nou nie voor sononder ‘n meisie soen nie, dan is dit te laat. Maar dis verbrands of hy die meisie gesoen kry! Dit ten spyte van Sebastiaan die kreef se advies aan Mermaid om haar ooglede te fladder en haar lippe te tuit. Miskien is dit oor tye verander het. Nuwe tegnieke is nou nodig.
Die volgende toneel is die partytjie in die paleis. Sy laaste kans. Maar verdomp, hy soen nog stééds nie die meisie nie, en nou is daar nou nog net twee tonele oor. Die spanning raak nou ondraaglik.
Oeps, ek besef nou net, die konsert se speelvak is nog nie oor nie. Ek gaan nou eers hier moet stop anders gee ek te veel spoilers weg.
Maar genugtig, wat ‘n fenomenale vertoning van talent, tegnologie, kreatiwiteit en uitnemendheid.
Good show DVS.…